Fall Weiss - Invázia do Poľska - Slovenská účasť

Diskuse

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

V jednej knihe ktorú vlastním sa spomína že pri invázii do Poľska bojovali po boku Wehrmachtu tri divízie slovenskej armády.


Rád by som vedel názvy jednotlivých divízii, poprípade nejaké zaujímavosti a hlavne osud po invázii do Poľska.


Vopred dík za odpoveď.
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#140085 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

Útoku na Poľsko sa zúčastnila Poľná armáda s krycím názvom Bernolak. K dňu 29. augusta 1939 deň po mobilizacii jej početný stav bol 51 306 mužov. Táto poľná armáda bola zložená z troch divízii:
1. divízia Jánošík
2. divízia Škultéty
3. divízia Rázus
V zostave poľnej armády bola tiež Rýchla skupina Kalinčiak.
Pod velenie poľnej armády "Bernolák" patrili tiež pozorovacie letky 9,10, 12, 16 a zvedna letka 64. Taktiež I. a II. oddiel 153. delostreleckého protilietadlového pluku.


Poľná armáda "Bernolák" bola podriadená nemeckej 14. armáde (generálplukovník W. List). Táto 14. armáda tvorila súčasť skupiny armáda Heeresgruppe Sud.
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#140111 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

To čo som napisal, to len tak narychlo čo mi napadlo. Viac o tomto ťaženi najdeš napriklad v knihách:


Rajninec, Juraj.: Slovenské letectvo 1939-1944 (I)
Kliment, Charles K.: Slovenska armáda 1939-1945


a tiež aj tu :


/topic/view/7596/
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#140112 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

Po ukončení bojových operácií boli jednotlivé poľné zoskupenia (divízie)rozpustené, jednotky presunuté do stálych posádok a čiastočne demobilizované.
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#143887 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

na válce je celý článek k tomuto tažení - www.valka.cz
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#143895 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

Dik Schlange, ze si pripomenul ten clanok. Akosi som ho prehliadol!
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#144835 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

Neviem ktorý historik vo svojej práci uvádza (ak sa nemýlim bola publikovaná v Historickej revue roč. 2001), že vedenie Slovenskej armády malo mal odmietnuť zaútočiť na Poľsko bez riadneho vyhlásenia vojny (údajne sa jednalo o Čatloša). Z toho dôvodu musel útok dodatočne schváliť na naliehanie Nemcov Tiso osobne.
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#145268 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

14 Armia, wchodząca w skład Grupy Armii „Południe”, miała w swoim składzie: 8 dywizji piechoty (pięć niemieckich i trzy słowackie), 3 dywizje górskie, 2 dywizje pancerne i 1 dywizję lekką. Tworzyły one w zasadzie pięć korpusów:
– VIII Korpus Armijny (8 i 28 Dywizja Piechoty, 5 Dywizja Pancerna) – dowódca gen. piech. Ernst Busch;
– XVII Korpus Armijny (7, 44, 45 Dywizja Piechoty) – dowódca gen. piech. Werner Kienitz;
– XVIII Korpus Armijny (1 i 2 Dywizja Górska) – dowódca gen. piech. Eugen Beyer;
– XXII Korpus Armijny (2 Dywizja Pancerna, 4 Dywizja Lekka, 3 Dywizja Górska) – dowódca gen. kaw. Ewald Kleist;
– Słowacka Armia Polowa (ekwiwalent korpusu armijnego) – dowódca gen. I rangi Ferdinand Čatloš .
W pasie armii działał odwód grupy armii w składzie 56 i 57 Dywizji Piechoty.


Z dniem 7 września 14 Armii przydzielono VII Korpus Armijny (27 i 68 Dywizja Piechoty) dowodzony przez gen. piech. Eugena von Schoberta, przesunięty z 10 Armii. Natomiast między 12 a 16 września XVIII Korpusowi Armijnemu przydzielono z odwodu Grupy Armii „Południe” 56 i 57 Dywizję Piechoty.


Do 2.09.1939 Dowództwo XVIII Korpusu Armijnego dowodziło: 2 Dywizją Pancerną, 4 Dywizją Lekką i 3 Dywizją Górską, po czym przekazało je nowo zmobilizowanemu Dowództwu XXII Korpusu Armijnego. Natomiast 1 i 2 Dywizja Górska, stanowiące dotychczas odwód 14 Armii, zostały podporządkowane Dowództwu XVIII Korpusu Armijnego


27.08.1939 r. dowódca 14 Armii gen. płk Wilhelm List oznajmił gen. Ferdinandowi Čatlošowi, że przejmuje dowodzenie Armią Słowacką.



Słowacka Armia Polowa została sformowana 28.08.1939 r. Do 8.09.1939 r. zmobilizowano ogółem 52 514 żołnierzy. Do 20.09.1939 r. Armia Słowacka liczyła 116 755 żołnierzy. Największa liczebność armii sięgała nieco ponad 148 000 żołnierzy


Na jej czele stanął minister obrony narodowej gen. Ferdinand Čatloš, który rozwinął dowództwo armii (sformowane na bazie Naczelnego Dowództwa w Bratysławie) na stanowisku dowodzenia w Spišskej Novej Vsi.


Warto zwrócić uwagę, iż przy sztabie armii utworzono 120-osobowy sztab łącznikowy z Grupy Armii „Południe”, na czele którego stanął gen. mjr Erwin von Engelbrecht. Praca sztabu łącznikowego praktycznie polegała na przekazywaniu dyrektyw (wytycznych) gen. Lista dla gen. Čatloša. Słowackim oficerem łącznikowym przy sztabie 14 Armii był słowacki Niemiec mjr. Robert Schneider. Ponadto koordynację działań lotnictwa niemieckiego i słowackiego oraz obrony przeciwlotniczej miał zapewnić sztab lotniczy płk. Erhardta Krügera, przy której oficerem łącznikowym był kpt. Mikuláš Lisický.


Słowacka Armia Polowa (kryptonim „Bernolák”) składała się z trzech dywizji piechoty i grupy szybkiej:


1 Dywizja Piechoty (kryptonim „Jánošik”) – dowódca gen. II rangi Anton Pulanich: 4 i 5 Pułk Piechoty oraz 2 samodzielny batalion piechoty, 1 Pułk Artylerii, 2 dywizjon 4 Pułku Artylerii, 1 rozpoznawczy dywizjon kawalerii (według stanu w dniu 28.08.1939 r.);


2 Dywizja Piechoty (kryptonim „Škultéty”) – dowódca dowódca ppłk Ján Imro (od 5 września – gen. II rangi Aleksander Čunderlik): 3 Pułk Piechoty oraz 1, 3 i 4 samodzielny batalion piechoty, 2 Pułk Artylerii, 2 rozpoznawczy dywizjon kawalerii (według stanu w dniu 28.08.1939 r.);


3 Dywizja Piechoty (kryptonim „Rázus”) – dowódca płk dypl. Augustin Malár: 1 i 2 Pułk Piechoty oraz 5 i 6 samodzielny batalion piechoty, 3 Pułk Artylerii, 1 dywizjon 4 Pułku Artylerii, 3 rozpoznawczy dywizjon kawalerii (według stanu w dniu 28.08.1939 r.);


Grupa Szybka (kryptonim „Kalinčiak”) – dowódca ppłk Ján Imro (od 5.09.1939 r.): 1 dywizjon kawalerii, 2 dywizjon kolarzy, 3 dywizjon zmotoryzowany.


Ponadto w skład Słowackiej Armii Polowej wchodziły: 4 i 51 Pułk Artylerii, pociąg pancerny „Bernolák” (kryptonim „Hrlička”), Dowództwo Lotnictwa i OPL, batalion telegraficzny „Bernolák”, batalion zmotoryzowany „Topol” (dowódca mjr Štefan Čáni – od 3.09.1939 r.).


W trakcie mobilizacji z samodzielnych batalionów sformowano 6 (1, 3, 4 sbp) i 21 (2, 5, 6 sbp) Pułk Piechoty. Natomiast 18 i 35 Pułk Piechoty został sformowany od nowa.


Stan w dniu 15.09.1939:


1 Dywizja Piechoty (kryptonim „Jánošik”) – dowódca gen. II rangi Anton Pulanich: 4, 6, 35 Pułk Piechoty, 1 Pułk Artylerii, 2 dywizjon 4 Pułku Artylerii, 1 rozpoznawczy dywizjon kawalerii, 1 kompania inżynieryjna (zmotoryzowana), 11 kompania inżynieryjna, zestaw mostowy nr 1, 1 kompania przeciwlotniczych wielkokalibrowych karabinów maszynowych i batalion telegraficzny;


2 Dywizja Piechoty (kryptonim „Škultéty”) – dowódca gen. II rangi Aleksander Čunderlik): 3, 5, 21 Pułk Piechoty, 2 Pułk Artylerii, 2 rozpoznawczy dywizjon kawalerii, 2 kompania inżynieryjna (zmotoryzowana), 12 kompania inżynieryjna, zestaw mostowy nr 2, 2 kompania przeciwlotniczych wielkokalibrowych karabinów maszynowych i batalion telegraficzny;


3 Dywizja Piechoty (kryptonim „Rázus”) – dowódca płk dypl. Augustin Malár: 1, 2, 18 Pułk Piechoty, 3 Pułk Artylerii, 1 dywizjon 4 Pułku Artylerii, 3 rozpoznawczy dywizjon kawalerii, 3 kompania inżynieryjna (zmotoryzowana), 13 kompania inżynieryjna (zmotoryzowana), zestaw mostowy nr 3, 3 kompania przeciwlotniczych wielkokalibrowych karabinów maszynowych i batalion telefoniczny;


Grupa Szybka (kryptonim „Kalinčiak”) – dowódca ppłk Ján Imro: 1 dywizjon kawalerii, 2 dywizjon kolarzy, 3 dywizjon zmotoryzowany i dywizjon telefoniczny.


Ponadto w skład Słowackiej Armii Polowej wchodziły: 4 i 51 Pułk Artylerii, pociąg pancerny „Bernolák” (kryptonim „Hrlička”), Dowództwo Lotnictwa i OPL „Ľalia”, Grupa OPL „Šarfia”, Grupa OPL „Čakanka”, Dowództwo Obwodu OPL „Ruža”, 7 bateria 153 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej, 4, 5, 6, 7 kompania przeciwlotniczych wielkokalibrowych karabinów maszynowych, kompania reflektorów przeciwlotniczych, 4 i 14 kompania inżynieryjna (zmotoryzowana), kompania maszyn inżynieryjnych, batalion telegraficzny „Bernolák”, kompania budowlana „Bernolák”, batalion zmotoryzowany „Topol” (dowódca mjr Štefan Čáni).
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#150377 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

30 sierpnia 1939 r. zastępca szefa Sztabu Armii Polowej „Bernolák” mjr Karol Peknik nakazał, aby każda dywizja piechoty wyznaczyła w zajmowanym terenie punkt zborny jeńców i punkt zbiórki uchodźców (uciekinierów).


Z dywizyjnych punktów zbornych jeńcy i uchodźcy – w miarę napływu – mieli być odsyłani grupami do obozu jenieckiego na poligonie Oremov laz koło Lešti, który początkowo podlegał II Okręgowi Wojskowemu w Bańskiej Bystrzycy, a następnie został podporządkowany Naczelnemu Dowództwu Armii Słowackiej jako centralny obóz jeniecki.
W pasie działania 1 i 2 Dywizji Piechoty punkt zborny jeńców rozmieszczono w rejonie Gánovce–Filice (3 km na południowy wschód od Popradu). Dla 3 Dywizji Piechoty punkt zborny jeńców wyznaczono zaś w rejonie miejscowości Gergelak (dziś Gregorovce) koło Prešova. Pojemność punktów zbornych ustalono na 2000–2500 jeńców.


Punkty zbiórki uchodźców (uciekinierów) wyznaczono natomiast:
– dla 1 i 2 Dywizji Piechoty – w Spišskej Teplici (2 km na południowy zachód od Popradu);
– dla 3 Dywizji Piechoty – w Levočke Kupele (8 km na południe od Levočy) i w miejscowości Cemjata (5 km na południowy wschód od Prešova).


Służbę wartowniczą w obozach pełniły kompanie straży sformowane z członków Hlinkovej Gwardii. We wrześniu 1939 r. wystawiono kilka batalionów i kompanii wartowniczych, z których 3 bataliony i 2 kompanie wartownicze podlegały 14 Armii. Niektóre z nich konwojowały polskich jeńców aż do Wiednia. Odpowiadały one za ochronę obozów oraz zapewniały – we współpracy ze Słowackim Czerwonym Krzyżem – odpowiedni poziom bytowania i wyżywienia jeńców.


Obóz dla uchodźców (uciekinierów) planowany w Kamenicy nad Cirochą został urządzony i oddany do użytku później. Po tygodniu działań wojennych punkt zborny jeńców w Gergelaku przejęło dowództwo Armii Słowackiej, rozmieszczając w nim również punkt zbiorki uchodźców. Po dwóch tygodniach obydwa te punktu znalazły się we Veľkém Šarišu. 2 Dywizja Piechoty ostatecznie urządziła swój punkt zborny jeńców w rejonie Vyšný Kubin – Jasenova (4 km na południe od Dolnego Kubina), a punkt zbiórki uchodźców – w Dolnym Kubinie.


Okryty tajemnicą był punkt zbiórki uchodźców w miejscowości Spišské Podhradie. Urządzono go tajnym rozkazem gen. Ferdinanda Čatloša. Miał być przeznaczony do zgrupowania w jednym miejscu dezerterów i uchodźców narodowości niemieckiej, węgierskiej, ruskiej i ukraińskiej z Polski oraz Rusi Zakarpackiej, a także do celów kontrwywiadowczych. Uchodźcy tego rodzaju po zetknięciu się z funkcjonariuszami straży granicznej nie mogli być przez nią zawracani do kraju macierzystego, lecz natychmiast mieli być przekazani najbliższej miejscowej placówce Hlinkovej Gwardii lub niemieckiej organizacji Freiwillige Schutzstaffeln, funkcjonariusze (członkowie) których doprowadzali uchodźców do Spisskégo Podhradia.


Pierwsi jeńcy polscy z 1 Pułku Strzelców Podhalańskich i Batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza „Żytyń” dostali się do niewoli 1–5 września, ostatni zaś – około 20 września.


Za jeńców wojennych uznano żołnierzy formacji zbrojnych, a później także uciekinierów z obozów internowania na Węgrzech. Jeńcom zabierano broń i dokumenty wojskowe, pozostawiano im rzeczy osobiste i maski przeciwgazowe. Zapewniono im opiekę duszpasterską. Zabroniono wobec nich represji. Rannym i chorym zapewniono pomoc medyczną. Rodziny próbowano (z niewielkim skutkiem) powiadomić przez Słowacki Czerwony Krzyż.


Do Lešti pierwszych 36 jeńców polskich (2 oficerów, 3 podoficerów i 31 szeregowców) przybyło 6 września 1939 r. Ogólna liczba jeńców w Lešti jest trudna do ustalenia, gdyż niebawem znaleźli się w obozie uciekinierzy z Węgier. 24 października w obozie miało być 91 jeńców (w tym 8 oficerów i 2 podoficerów) dostarczonych tam przez wojska: słowackie (69), niemieckie (16) i żandarmerię (6) oraz 467 uciekinierów (umundurowanych i w cywilu).


Do października Słowacy, po przesłuchaniu, przekazywali uciekinierów Niemcom na granicy polsko-słowackiej, ale ich napływ nie malał. Wobec tego wzmożono ochronę granicy z Węgrami, a Polaków ujętych (głównie narodowości żydowskiej) zawracano na Węgry lub kierowano do Lešti, zwłaszcza jeżeli pochodzili z Orawy, Spiszu lub Jaworzyny.


W listopadzie 1939 r. zaczęto rozważać zwolnienie jeńców pochodzących z tego obszaru. Nie otrzymano na to jednak zgody Niemców.


Gdy do końca 1939 r. nadal nic się nie działo, po stronie słowackiej zapanowała nerwowość. Niepokój rozszerzył się też na polskich jeńców, kiedy Naczelne Dowództwo Armii Słowackiej odmówiło indywidualnym prośbom o zezwolenie na powrót do domu, a w obozie wystąpiły poważne niedociągnięcia. Krytyczny moment zanotowano pod koniec listopada 1939 r., gdy naczelny lekarz obozowy wykrył 320 przypadków wszawicy wśród jeńców. Zaczęły się ucieczki, niektóre zakończone tragicznym skutkiem. W czasie ucieczki zostali zastrzeleni:
1) 26 grudnia 1939 r.:
– sierż. Konrad Balcarek z 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, młynarz, urodzony w 1899 r. w m. Krobia;
– sierż. Faustyn Rykaczewski z 67 Pułku Piechoty, podoficer zawodowy, urodzony w 1906 r. w m. Praczka pow. Golub-Dobrzyń;
2) 14 stycznia 1940 r.:
– sierż. Augustyn Bąk z 1 Pułku Artylerii Motorowej, murarz, ur. w 1913 r. w Rudzie Śląskiej;
– szer. Bolesław Ścisło z 5 Batalionu Pancernego, malarz, ur. w 1915 r. w Bochni.
Wszyscy zostali pochowani na cmentarzu w Senchradzie (okres Krupina), z tym że pierwsi dwaj – 29 grudnia 1939 r., pozostali zaś – 16 stycznia 1940 r.


W celu uspokojenia nastrojów wśród polskich jeńców 10 stycznia 1940 r. Ministerstwo Obrony Narodowej nakazało komendantowi obozu w Lešti, aby polscy jeńcy powiadomili swoich najbliższych, iż podania o zwolnienie z niewoli należy przesyłać do Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu w Berlinie. Domniemano, że takim sposobem przyspieszy się rozwiązanie sprawy jeńców, angażując do tego celu kompetentne niemieckie instytucje.


Dzięki naciskom szefa Oddziału Ogólnego Naczelnego Dowództwa Armii Słowackiej ppłk. Jozefa Turanca Ministerstwo Spraw Zagranicznych na początku stycznia 1940 r. poleciło słowackiemu attaché wojskowemu w Berlinie ppłk. Benediktowi Dúbravcowi rozpoczęcie rokowań dyplomatycznych ze stroną niemiecką.


Tymczasem pierwszy transport 46 jeńców polskich narodowości słowackiej z niemieckich obozów jenieckich przybył 20 grudnia 1939 r. do Ružomberku. Żadnej wzajemnej wymiany jednak nie dokonano.


Później przekazano jeszcze ponad 20 jeńców polskich narodowości słowackiej
W lutym 1940 r. odesłano z Lešti 14 jeńców polskich pochodzenia niemieckiego na przejście graniczne Suchá Hora i przekazano ich Niemcom. 24 stycznia 1940 r. Poselstwo Słowackie w Moskwie przedłożyło władzom ZSRR spis jeńców pochodzących z ziem zajętych przez Armię Czerwoną z propozycją ich przekazania, zaś władzom Litwy – spis jeńców pochodzących z Wileńszczyzny, ale władze w Moskwie i w Wilnie zbyły propozycję milczeniem.


W tym czasie dowództwo słowackie chciało opróżnić obóz w Lešti z 1084 jeńcami i uciekinierami. Ponadto 125 jeńców pracowało w Trnavie w tamtejszych zakładach. Łącznie w obozach słowackich było zatem 1209 osób. W lutym Niemcy planowali przeniesienie jeńców polskich ze Słowacji do Stalagu VIII B Lamsdorf (Łambinowice). Pod koniec lutego 1940 r. eskorta niemiecka pod dowództwem por. Schlachty (57 ludzi) odebrała na stacji kolejowej Pliešovce transport jeńców z Lešti. Jednakże wyłączono z nich 107 jeńców pochodzących z ziem zajętych po 17 września przez ZSRR i przeznaczono do pracy w Trnavie. 125 jeńców z Trnavy miało być przeniesionych do Žiliny. Z tej grupy uciekło 15 osób, 19 zaś z transportu do Trnavy (107 jeńców). Transport z Lešti, doprowadzony przez Niemców do Čadčy, liczył ostatecznie 947 osób, z których 140 było narodowości niemieckiej. W końcu w dniach 27–28.02.1940 r. 944 jeńców z Čadcy dotarło do Stalagu VIII B Lamsdorf (Łambinowice). Z kolei 6 marca większość z nich przewieziono do Stalagu XII A Limburg.


Na początku marca 1940 r. władzom radzieckim przekazano ponownie wykaz 107 jeńców z ziem polskich zajętych przez ZSRR. Wśród nich zidentyfikowano w radzieckim MSZ 6 Ukraińców. 16 kwietnia ludowy komisarz Ławrientij P. Beria zwrócił się o wytyczne w tej sprawie do Józefa Stalina, ale nie podjęto żadnych decyzji. Tymczasem z Trnavy uciekło wiosną 1940 r. dalszych 41 jeńców.


Czas biegł, a władze radzieckie nie odpowiadały. W sierpniu przekazano do Moskwy uaktualniony spis z 41 nazwiskami. W styczniu 1941 r. Ludowy Komisariat Spraw Zagranicznych zgodził się na przyjęcie 19 jeńców z tych 41. 25 marca przedstawiciel słowackiego poselstwa w Berlinie Rudolf Strieženec dostarczył do Brześcia Litewskiego 19 osób, których nazwiska nie zgadzały się ze spisem. Po takiej kompromitacji jeńców przewieziono na kwarantannę do obozu Dolni Kubin. Okazało się, że wśród nich było 4 polskich obywateli z ziem zajętych przez Słowację, a reszta pochodziła z terenów zajętych przez Niemców.


Od marca 1941 r. w Słowacji były już tylko dwie grupy jeńców, tzw. radziecka z Trnavy (licząca 41 osób), która pracowała w obozie Kamenica nad Cirochą oraz tzw. niemiecka złożona z 15 jeńców polskich przywiezionych przez Niemców z ZSRR, która znalazła się czasowo w Dolnym Kubinie.


Od kwietnia 1941 r. słowackie Ministerstwo Obrony Narodowej interweniowało w bratysławskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, by nie wydawać jeńców polskich Rosjanom. W tej sprawie nawiązano kontakt z placówką Abwehry we Wiedniu. Ministerstwo Spraw Zagranicznych pozostało jednak przy swej decyzji.


Wybuch wojny niemiecko-radzieckiej w czerwcu 1941 r. odłożył przekazanie więźniów ad acta. 2 lipca 1942 r. jeńców – było ich 9 (na awizowanych 11, dwóch uciekło) – przekazane Niemcom w Suchej Horze. Przekazanie jeńców polskich na Litwę nie doszło do skutku, ponieważ państwo to od sierpnia 1940 r. utraciło suwerenność i jako republika związkowa weszło w skład ZSRR.
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#151578 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

Nevím jestli už to nebylo v polsky psaném příspěvku,ale v tomto tažení dosáhl František Hanovec proti Polákům 1 sestřelu.
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#153030 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

No konkretne ho dosiahli traja slov. piloti. Hanovec, Drlička a tuším Kostka. Zostrel bol však pripísaný Hanovcovi. Išlo o zostrelenie lietadla v blízkosti Prešova, ktorý bol už predtým bombardovaný. Teda v rámci PVO.
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#157986 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

Citace - Peto :

No konkretne ho dosiahli traja slov. piloti. Hanovec, Drlička a tuším Kostka. Zostrel bol však pripísaný Hanovcovi. Išlo o zostrelenie lietadla v blízkosti Prešova, ktorý bol už predtým bombardovaný. Teda v rámci PVO.



???
Skús radšej toto: www.druhasvetova.net
URL : https://www.valka.cz/Fall-Weiss-Invazia-do-Polska-Slovenska-ucast-t37237#158899 Version : 0
Discussion post Fact post
Attachments

Join us

We believe that there are people with different interests and experiences who could contribute their knowledge and ideas. If you love military history and have experience in historical research, writing articles, editing text, moderating, creating images, graphics or videos, or simply have a desire to contribute to our unique system, you can join us and help us create content that will be interesting and beneficial to other readers.

Find out more