Knoll-Kownacki, Edmund Stanisław

Brigadier General Edmund Stanisław Knoll-Kownacki


(1891-1953)



1920 - Commander of the 1st Artillery Brigade
1920 - 1921 - Commander of the 1st Brigade
1921 - Chief of the Artillery Section, Area I, Ministry of War
1921 - 1924 - Commander of the Artillery Corps Area VII
1925 - 1935 - commander 13. division
1935 - 1939 - Commander of the VII Corps Area
1939 - commander of operational groups "Koło" a "gen. knoll-kownackiego"
1939 - 1945 - prisoner in Germany

Edmund Stanisław KNOLL-KOWNACKI urodził się 24 lipca[červenec] 1891 r. w Pomiechówku w powiecie płońskim, syn Kazimierza – właściciela ziemskiego i Marii baronówny Eynanten. Po uzyskaniu matury w 1908 r. w Kałudze, kontynuował naukę na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Moskiewskiego. Po pięciu semestrach przeniósł się do Moskiewskiego Instytutu Rolnictwa.


W trakcie studiów (od września[září] 1912 r. do września 1913 r.) odbył obowiązkową służbę wojskową w 19 Baterii Artylerii Konnej w Dubnie, po której zakończeniu został chorążym rezerwy artylerii. W maju 1913 r. otrzymał dyplom agronoma. Przez rok pracował jako inspektor hodowli w Centralnym Towarzystwie Rolniczym w Warszawie. W tym też czasie wstąpił do Drużyn Strzeleckich, przyjmując pseudonim „Kownacki”. Na przełomie lipca[červenec] i sierpnia 1914 r. ukończył Szkołę Drużyn Strzeleckich w Nowym Sączu. Od 6 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich, gdzie został mianowany dowódcą plutonu w 2 Batalionie Strzelców. 13 września[září] 1914 r. został przeniesiony do 1 Szwadronu Ułanów rtm. Władysława Beliny-Prażmowskiego. Od października[říjen] 1914 r. dowodził najpierw zorganizowaną przez siebie baterią konną 1 Pułku Artylerii, a następnie dywizjonem. Po kryzysie przysięgowym 6 sierpnia 1917 r. został internowany w obozie w Beniaminowie. W celu załatwienia spraw rodzinnych był urlopowany w maju 1918 r. i do obozu nie powrócił. 25 października[říjen] przyjęto go do Polskiej Siły Zbrojnej i przydzielono do Sztabu Inspektora Artylerii. W listopadzie 1918 r. organizował 1 Pułk Artylerii Polowej Legionów, którym dowodził na froncie wschodnim.


1 września[září] 1919 r. powierzono mu funkcję dowódcy Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu w celu jej zorganizowania od podstaw. Szkoła rozpoczęła funkcjonowanie z dniem 1 listopada 1919 r.


W marcu 1920 r. ukończył kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. 6 lipca[červenec] 1920 r. zdał obowiązki dowódcy szkoły, po czym został skierowany na front, obejmując przejściowo dowództwo 1 Brygady Artylerii w 1 Dywizji Piechoty Legionów, od 9 listopada do końca roku natomiast – dowództwo 1 Brygady Piechoty tej dywizji. W styczniu[leden] 1921 r. został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa Sekcji Artylerii Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych. Pracując w tym departamencie, ukończył 2-miesięczny kurs wyższych dowódców w Warszawie oraz kurs wyższych dowódców artylerii w Toruniu. Od listopada 1921 r. do sierpnia 1922 r. zajmował stanowisko szefa artylerii i uzbrojenia Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu. Po ukończeniu 3-miesięcznego kursu dowódców dywizji w Warszawie wyjechał na 2-letnie studia do École Supérieure de Guerre w Paryżu. Studiował tam razem z: płk. Fryderykiem Douglasem, ppłk. Stanisławem Markusem, ppłk. Wacławem Piekarskim, mjr. Jerzym Łunkiewiczem i rtm. Julianem Moszyńskim. Po ukończeniu tych studiów w grudniu 1924 r. uzyskał dyplom oficera Sztabu Generalnego. Po powrocie do kraju od stycznia[leden] 1925 r. przez 10 lat dowodził 13 Dywizją Piechoty w Równem. W 1927 r. odbył podróże służbowe do: Czechosłowacji, Francji, Włoch, Szwecji i Wielkiej Brytanii. Dowodząc 13 Dywizją Piechoty, ukończył kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Od lutego[únor] 1935 r. do sierpnia 1939 r. pełnił funkcję dowódcy Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu. W okresie międzywojennym był prezesem okręgowym Związku Legionistów, przewodniczącym koła 1 Pułku Artylerii Legionów, prezesem okręgowym Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej oraz Wołyńskiego Klubu Jeździeckiego.


Podczas kampanii wrześniowej w 1939 r. dowodził Grupą Operacyjną „Koło” Armii „Poznań”, przemianowanej 6 września[září] na Grupę Operacyjną „ Knoll”. Dowodząc tą grupą, poprowadził główne uderzenie Armii „Poznań” w bitwie nad Bzurą (6–12 września[září]). W ciągłych walkach odwrotowych z wykrwawionymi oddziałami 20 września 1939 r. przedarł się przez Puszczę Kampinoską do Warszawy. Po wejściu do Warszawy objął dowodzenie nad odwodami Armii „Warszawa”, reorganizując pozostałości Armii „Poznań”, „Pomorze” i „Łódź”, które przebiły się do stolicy.


Po kapitulacji Warszawy, 29 września 1939 r. dostał się do niewoli. Przebywał w kilku niemieckich obozach przejściowych oraz w Oflagu VII A w Murnau. Po oswobodzeniu obozu przez wojska amerykańskie 29 kwietnia 1945 r. przebywał krótko w Nicei w południowej Francji. Później pełnił służbę w Dowództwie 2 Korpusu Polskiego we Włoszech; od 30 października[říjen] 1945 r. był generałem do zleceń. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii i demobilizacji osiedlił się w Walii, gdzie gospodarował na niewielkiej farmie.


Zmarł 2 września 1953 r. Został pochowany na cmentarzu Beaumaris w Llangefni w Walii.


Był żonaty z Janiną z d. Chramiec, miał córkę Barbarę Marię.


Opublikował: „Podręcznik artylerii dla podoficera i kanoniera” (cz. I, Kraków 1913; cz. II, Piotrków 1916).


Odznaczony: Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Odrodzenia Polski II, III i IV klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Niepodległości, 6-krotnie Krzyżem Walecznych, medalem pamiątkowym „Za Wojnę Lat 1918–1921” oraz Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Orderem Legii Honorowej III klasy i Orderem Korony Rumunii II klasy oraz Medalem Zasługi Wojskowej „Signum Laudis”.


Awanse: chorąży – grudzień[prosinec] 1913, podporucznik – grudzień[prosinec] 1914, porucznik – maj 1915, kapitan – listopad 1916, major – październik[říjen] 1918, pułkownik – maj 1920, generał brygady – 1 stycznia[leden] 1927.

Fotografie




Zdroj: http://pl.wikipedia.org/wiki/Edmund_Knoll-Kownacki

General brygady Edmund Stanislaw KNOLL-KOWNACKI (1891 - 1953)


1920: C.O. 1. Artillery Brigade, I. Legion Infantry Division
1920 - 1921: C.O. Infantry Brigade, 1. Legion Infantry Division
1921: Deputy Chief of Artillery Section, Department I, Ministry of War
1921 - 1924: Commander of Artillery, VII. Corps District Command
1924 - 1925: Attendance at Ecole Superieure de Guerre, France
1925 - 1935: C.O. 13. Infantry Division
1927: Promoted to General brygady
1935 - 1939: G.O.C. VII. Corps District
1939: Commander of Operations Group Kolo
1939 - 1945: POW


Principal sources:
Generalicja Polska (I & II), by Henryk P. Kosk
Andris J. Kursietis, personal archives