Berling, Zygmunt

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

Generał broni Zygmunt Berling - velitel polských vojsk v SSSR


(1896 - 1980)




- narodil se 27. dubna 1896 v Limanově


- 1915 – 1918 – příslušníkem Polských legií, zformovaných za první světové válce proti Rusku


- 1920 – 1921 – jako velitel praporu bránil Lvov za polsko-sovětské války


- 1923 – povýšen do hodnosti majora


- 1930 – podplukovník


- 1937 - 1939 - velitel 4. pluku


- v lednu 1939 - odešel do zálohy, po napadení Polska zůstal v sovětském záboru


- 1940 - zatčen ve Vilniusu NKVD, internován v Starobielsku, podpisem spolupráce s NKVD si zachránil život


- 1941 -1942 - pracoval ve Svazu polských vlastenců – pomáhal formovat polské vojsko v SSSR, od srpna 1941 byl náčelníkem štábu 5. pěší divize polské armády pod velením gen. Anderse


- 1942 – 1943 - po odchodu Andersovy armády do Iránu – pomáhal zformovat a poté se v hodnosti generál-majora stal velitelem 1. polské divize T. Kosciuszka


- 1944 – zástupce velitele Polské lidové armády


- 1948 – 1953 – náčelník generálního štábu Polské lidové armády


- 1953 – odešel do důchodu


- zemřel 11. ledna 1980
URL : https://www.valka.cz/Berling-Zygmunt-t23987#89382 Version : 0

This post has not been translated to English yet. Please use the TRANSLATE button above to see machine translation of this post.

W uzupełnieniu:


Zygmunt Henryk Berling, urodził się 27 kwietnia 1896 r. w Limanowej na Podkarpaciu, syn Michała Edwarda, dependenta notarialnego, i Aurelii z d. Russek. Ukończył szkołę ludową (1906) i II Gimnazjum Klasyczne w Nowym Sączu (1914), po czym studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (1915–1920 – z przerwami).


W latach 1913–1914 odbył przeszkolenie w Związku Strzeleckim w Nowym Sączu. W lipcu[červenec] 1914 r. wstąpił do formującego się w Krakowie 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich, w którym był m.in. zastępcą dowódcy plutonu w 13 kompanii. W sierpniu 1915 r. ukończył szkołę oficerską przy 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich. Następnie dowodził plutonem, po czym pełnił obowiązki dowódcy kompanii i adiutanta 3 batalionu 4 Pułku Piechoty Legionów Polskich (od sierpnia 1916 r. do sierpnia 1917 r.). Po kryzysie przysięgowym przez pół roku dowodził 2 kompanią Polskiego Korpusu Posiłkowego (do lutego[únor] 1918 r.). Po wzięciu go do niewoli przebywał w obozie Dulfalvie na Węgrzech. Po uwolnieniu z niewoli w lutym[únor] 1918 r. został wcielony do 32 Pułku Strzelców Armii Austro-Węgierskiej (do listopada 1918 r.).



Po wstąpieniu 1 listopada 1918 r. do Wojska Polskiego został dowódcą 10 kompanii i dowódcą szkoły podoficerskiej w 4 Pułku Piechoty. Od lipca[červenec] 1920 r. dowodził V kieleckim batalionem strzelców, wsławiając się podczas wojny polsko-rosyjskiej w obronie Lwowa, za co został uhonorowany Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari . Po ukończeniu kursu dla dowódców batalionów w Rembertowie pełnił służbę na równorzędnych stanowiskach w 4 Pułku Piechoty Legionów (do maja 1922 r.), a następnie w 59 Pułku Piechoty (do listopada 1923 r.), po czym został skierowany na studia do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Będąc absolwentem tej uczelni, od listopada 1925 r. przez dwa lata pełnił funkcję szefa sztabu 15 Dywizji Piechoty, następnie – również przez dwa lata – szefa oddziału w Dowództwie Okręgu Korpusu nr V w Krakowie. W listopadzie 1929 r. objął stanowisko szefa Wydziału I w Biurze Ogólnoorganizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, a rok później – szefa sztabu w Dowództwie Okręgu Korpusu nr V w Krakowie. W listopadzie 1932 r. został zastępcą dowódcy 6 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie, po czym dowodził tym pułkiem do marca 1937 r. Następnie powierzono mu dowodzenie 4 Pułkiem Piechoty Legionów w Kielcach. W czerwcu[červen] 1939 r. przeniesiony w stan spoczynku z dniem 31 lipca[červenec] 1939 r.


1 lipca 1939 r. rozpoczął trzymiesięczną praktykę w służbie cywilnej w Państwowym Instytucie Rozrachunkowym w Warszawie.
Podczas wojny obronnej w 1939 r. nie został zmobilizowany, mimo kilkakrotnego zgłaszania się do władz wojskowych. 7 września został ewakuowany z grupą pracowników Państwowego Instytutu Rozrachunkowego najpierw do Brześcia, a następnie do Wilna. Po zdobyciu Wilna przez Armię Czerwoną został 4 października[říjen] 1939 r. aresztowany przez NKWD i osadzony w wileńskim więzieniu. Później przebywał w obozach radzieckich w Starobielsku (do wiosny[jaro] 1940 r.), Pawliszczew Borze i Griazowcu, w moskiewskich więzieniach Butyrki i na Łubiance. Na początku listopada 1940 r. został przeniesiony do tzw. willi szczęścia w Małachowce pod Moskwą. Będąc jeńcem obozu w Starobielsku, dzięki wyrażeniu zgody na współpracę z władzami radzieckimi, uniknął śmierci podczas masowej zbrodni dokonanej na polskich oficerach wiosną[jaro] 1940 r. Rok później napisał list do ludowego komisarza spraw wewnętrznych w sprawie utworzenia polskich sił zbrojnych.


W Wojsku Polskim ponownie od sierpnia 1941 r. najpierw jako szef sztabu odtworzonej 5 Dywizji Piechoty w Armii Polskiej w ZSRR (dowodzonej przez gen. dyw. Władysława Andersa), a następnie komendant bazy ewakuacyjnej w Krasnowodsku.


Po ewakuacji Armii Polskiej w ZSRR do Iranu we wrześniu[září] 1942 r. samowolnie pozostał na terytorium ZSRR, po czym do 10 maja 1943 r. był w dyspozycji władz radzieckich. W maju 1943 r. został mianowany przez Józefa Stalina dowódcą 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. W dniach 12–13 października[říjen] 1943 r. pod jego dowództwem dywizja stoczyła z wojskami niemieckimi bitwę pod Lenino. W sierpniu 1943 r. objął dowodzenie 1 Korpusem Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a w marcu 1944 r. – Armią Polską w ZSRR. W lipcu[červenec] 1944 r. po scaleniu Armii Ludowej z Armią Polską w ZSRR w jednolite Wojsko Polskie został dowódcą 1 Armii WP i jednocześnie zastępcą Naczelnego Dowódcy WP (od 22 lipca 1944 r.).


Gdy Stalin nakazał wstrzymać ofensywę na przedpolach Warszawy, gen. Berling podjął decyzję o udzieleniu pomocy walczącym powstańcom i przekroczeniu Wisły przez część podległych mu sił. Pozbawiony dowództwa w październiku[říjen] 1944 r., gen. Berling został skierowany na studia do Wyższej Akademii Wojskowej im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie.


Po powrocie ze studiów powierzono mu zorganizowanie Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie. Od lutego[únor] 1947 r. do sierpnia 1953 r. był komendantem tej uczelni. 6 sierpnia 1953 r. został przeniesiony do rezerwy, przechodząc do pracy poza wojskiem.



W latach 1953–1956 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Państwowych Gospodarstw Rolnych, po czym przez rok pełnił funkcje podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa. Natomiast od 1957 r. do 1970 r. piastował stanowisko wiceministra leśnictwa –Inspektora Generalnego Łowiectwa. Był także prezesem Polskiego Związku Łowieckiego. W roku 1963 r. wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Honorowy obywatel Leningradu (obecnie Sankt Petersburg).


Zmarł 11 lipca[červenec] 1980 r., został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.


Trzykrotnie żonaty:
– z Kazimierą Zofią z Chodnikiewiczów miał bliźnięta Hankę i Jerzego oraz córki Barbarę i Alicję;
– z Jolandą z d. Magyarosi miał córkę Marthę;
– z Marią z d. Mika miał syna Krzysztofa.



Opublikował Wspomnienia, t. I: Z łagrów do Andersa, Warszawa 1990, t. II: Przeciw 17 Republice, Warszawa 1991, t. III: Wolność na przetarg, Warszawa 1991. Był także współautorem wydawnictwa pt.: Oficer (Warszawa 1931).



Awanse: chorąży – sierpień 1915, podporucznik – listopad 1916, porucznik – listopad 1918, kapitan – luty[únor] 1920, major – listopad 1923, podpułkownik – styczeń[leden] 1930, pułkownik – maj 1943, generał brygady – 10 sierpnia 1943, generał dywizji – 13 marca 1944, generał broni – 7 października[říjen] 1963.



Odznaczony: m.in. Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari , Orderem Krzyża Grunwaldu I klasy, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, 3-krotnie/=stupně/ Krzyżem Walecznych, Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, 2-krotnie/=stupně/, radzieckim Orderem Lenina oraz Orderem Przyjaźni Narodów.
URL : https://www.valka.cz/Berling-Zygmunt-t23987#150465 Version : 0
I would like to add one important fact from Berling's life, which is often overlooked by historians and missing in both Czech and Polish biographies on valka.cz. It is about the desertion of Lieutenant Colonel Zygmunt Berling, a person still recognized by many as a hero and recognized by the Polish official court as a traitor and sentenced to death.


In 1942, during the evacuation of the Polish army in the USSR to Iran, Berling held the post of head of the evacuation base in Krasnovodsk. After the evacuation, he remained in the Soviet Union without any notice to his superiors, for which he was ordered by Gen. Anders No. 36 of 20 April 1942, was demoted and expelled from the Polish Army. On 2 July 1942, a Polish field court sentenced him to death in absentia as a deserter. In its decision, the court stated:"[...] that the defendant deserted from the ranks of the Polish army, according to the court, in order to join the Soviet army and thus serve the state which has as one of its political goals the deprivation of the independence of the Polish state and its incorporation into the USSR, and therefore the court sentenced the defendant to death" - quote by: Institute of the Memory of the Nation.


Lieutenant Colonel Zygmunt Berling had been a NKVD collaborator since 1940 and thus escaped the Katyn tragedy. As an agent of the NKVD, he made selections of Polish officers suitable for service in the Red Army. He co-authored the Declaration of Honour and Loyalty sent to Stalin in March 1941. As a reward for his loyalty and good service, he was appointed by Stalin as commander of the 1st Polish Division under T. Kościuszko and promoted to the rank of general. In 1944 he became commander of the 1st Army of the Polish People's Army.


Source:
Pojazdy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1939-1947, Andrzej Antoni Kamiński, Tomasz Szczerbicki, 2008 Wydawnictwo L&L, ISBN: 9788360597231
URL : https://www.valka.cz/Berling-Zygmunt-t23987#332166 Version : 0
Discussion post Fact post
Attachments

Join us

We believe that there are people with different interests and experiences who could contribute their knowledge and ideas. If you love military history and have experience in historical research, writing articles, editing text, moderating, creating images, graphics or videos, or simply have a desire to contribute to our unique system, you can join us and help us create content that will be interesting and beneficial to other readers.

Find out more